Tweeduizend

Het is zondagmiddag en ik heb achterwacht voor de arts in opleiding. Ze belt me en we bespreken aan aantal bewoners waar vragen over waren en waarvoor ze haar hadden gebeld. Als laatste heeft ze nog een vraag over Tim: “…..en dan nog een belletje vanuit de ander locatie; de medewerkster zegt dat het niet goed gaat met Tim. Hij is zo druk en heeft ook al een bord kapot gegooid en de andere bewoners worden nu ook druk van hem Ze vraag of ze hem een Oxazepam mag geven. Ze kent hem niet zo goed, maar volgens haar is hij normaal niet zo druk…”

Ik ken Tim. Hij heeft autisme en praat niet. Hij is normaal niet zo snel uit zijn doen, dus er is mogelijk meer aan de hand.

“Heeft hij koorts of andere klachten?” vraag ik “Eet en drinkt hij wel normaal? Is er verder iets aan de hand waar hij onrustig van kan worden? Is hij binnenkort jarig of iets dergelijks? Werkt er iemand die hem kent?”

Na ongeveer een kwartiertje krijg ik de arts in opleiding weer aan de telefoon:

“Ik belde net terug en de dienst van diegene die eerst belde was afgelopen en een medewerkster die al veel langer met Tim werkte was net binnengekomen. Het bleek dat Tim onrustig was geworden omdat hij sokken aan had terwijl hij ook sandalen aan had. En dat klopt niet in zijn wereld.
Sandalen zijn altijd zonder sokken! Punt uit!
Gelukkig had de bekende medewerker het meteen gezien en zijn sokken uit laten doen. Daarna was de rust weergekeerd.”

Iemand die zijn leven lang afhankelijk is van zorg van anderen schijnt tweeduizend verschillende hulpverleners tegen te komen in zijn of haar leven. Waar dit getal vandaan komt weet ik niet maar ik denk dat het aardig in de buurt komt van de werkelijkheid…..