“Een iatrogene stapelingsziekte”
Joep zit naast me op de onderzoeksbank. Zijn ouders zitten elk op een stoel voor mijn bureau. De onderzoeksbank staat achter hen. Ze kijken beiden weg van Joep en mij. Joep woont nu 3 weken bij ons, hij is vorige week 47 jaar geworden.
Joep zit wat voorovergebogen op de onderzoeksbank met afgezakte schouders. Er loopt wat speeksel langs zijn onderlip op zijn broek. Ik neem rustig de tijd om het lichamelijk onderzoek bij Joep uit te voeren. Iets geïmproviseerd, omdat hij niet wil liggen op de bank.
Merel, de nieuwe persoonlijk begeleidster van Joep, staat naast de onderzoeksbank. Ze vertelt honderduit hoe agressief Joep vroeger bij zijn vorige instelling is geweest. Ze heeft al zijn oude verslagen gelezen voordat hij bij ons kwam wonen. Ze weet in geuren en kleuren te vertellen hoe verschrikkelijk Joep kon huishouden.
Ik zie de ouders van Joep elkaar aankijken en een beetje in dezelfde houding als Joep onderuitzakken.
Vier weken geleden had ik met gefronste wenkbrauwen de recepten voor de medicatie van Joep ingevoerd in het computersysteem. Het waren veel verschillende medicamenten in behoorlijk hoge doseringen. Twee soorten benzodiazepines, twee soorten antipsychotica (waarvan één eigenlijk al behoorlijk obsoleet), een antiepilepticum en twee antidepressiva uit dezelfde farmacologische hoek. En uiteraard de nodige laxantia…..
Als ik klaar ben met het lichamelijk onderzoek loop ik terug naar mijn bureau. De ouders van Joep, twee grijzende mensen, kijken me een beetje lamgeslagen aan.
“Een nieuwe start op een nieuwe locatie is vast behoorlijk wennen voor jullie en voor Joep,” begin ik. De vader knikt en ik ga verder: “Ik begrijp dat Joep in het verleden een behoorlijk handenbindertje is geweest. Maar hoe lang geleden is hij nu voor het laatst agressief geweest?”
De moeder van Joep neemt nu het woord: “Het is gelukkig alweer meer dan 10 jaar geleden dat hij voor het laatst een agressieve uitbarsting heeft gehad…” Het blijft even stil.
“En er is sindsdien niets meer veranderd aan zijn medicatie?”, vraag ik terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet.
“Nee, dat durfden ze niet op zijn vorige woonplek en wij toen eigenlijk ook niet”
Joep komt stram en met de nodige moeite de onderzoeksbank af. Gelukkig krijgt hij een beetje hulp van zijn begeleidster. Hij schuifelt naar zijn ouders toe en gaat op schoot zitten bij zijn vader.
Waarschijnlijk heeft Joep bij elke onbegrepen agressieve uitbarsting in het verleden een verhoging gekregen van zijn medicatie…
“Ik denk dat het tijd is om, samen met de gedragskundige, een plannetje te maken hoe we kunnen proberen de medicatie af te bouwen.”
Ik zie schrik in de ogen van Merel maar het doet mij goed om te zien dat er in de ogen van de ouders van Joep iets gaat twinkelen.
De naam van de patiënt is gefingeerd
Eerder gepubliceerd op mednet 14 mei 2013
