Verborgen bezuiniging?

Hij is gaan zitten op de stoel in de hoek van mijn spreekkamer. Hij is er meteen naartoe gelopen na een duwtje in zijn rug van zijn begeleidster, toen ik de deur van mijn spreekkamer opende. 

In een directe lijn van de stoel waarop hij heeft zitten wachten naar de volgende stoel waarop hij gaat zitten wachten. Hij zit met een kaarsrechte rug, zijn voeten stevig op de vloer. Hij kijkt om zich heen en lijkt de spreekkamer vluchtig in zich op te nemen. Dan beweegt hij zijn linkerhand naar zijn mond en begint zachtjes op de muis van zijn hand te bijten en op een rustige lage toon te hummen. Hij zit weer. Hij wacht weer. Heen en weer wiegend met zijn bovenlichaam.

 Zijn begeleiders zijn met twee vrouw sterk meegekomen. Ze zijn op de stoelen bij mijn bureau gaan zitten. En ze vallen meteen met de deur in huis. 

“Paul heeft een slaapprobleem en we willen graag dat hij slaapmedicatie van je krijgt,” deelt zijn persoonlijk begeleider zonder omhaal mee. “Hij heeft veel moeite met inslapen en als we ’s morgens met onze dienst beginnen is hij meestal al wakker.”

“We hebben nu drie keer afgelopen week te horen gekregen van de nachtdienst dat hij wakker was midden in de nacht,” neemt haar collega het van haar over.

  Ze horen al maanden van de nachtdienst dat Paul vaak wakker is en dan ook zijn kamer uitgaat en bij anderen op de kamer komt, vertellen ze me. Ze weten niet of hij die anderen dan ook wakker  maakt. Maar als ze na hun avonddienst naar huis gaan is hij meestal nog wakker en horen ze hem hummen in zijn kamer. ”Hij moet goed slapen! Dat is toch niet goed voor iemand, als hij zo weinig slaapt?”

 Ik begin bij het begin. “Hoe laat brengen jullie hem naar bed?”. Het blijft iets te lang stil waarna zijn persoonlijk begeleidster vertelt dat ze hem om negen uur ’s avonds naar bed brengen. „

“En hij is al de laatste die wij naar bed brengen.”

„Hoe laat maken jullie hem weer wakker of zou hij dan wakker moeten worden?”

„We beginnen meestal om half acht met de bewoners uit bed te halen. Paul is meestal rond acht uur aan de beurt om gewassen en aangekleed te worden.” verteld zijn PB-er. 

„Jullie verwachten dus dat Paul, een man van 53 jaar, elf uur per nacht slaapt?” vraag ik ze, terwijl ik mijn zucht probeer in te houden.

 Ik beloof de dames om contact op te nemen met hun teammanager. Ik mail de manager diezelfde middag nog. In de mail probeer ik duidelijk te maken dat je niet kunt verwachten dat iemand elf uur per dag slaapt. Acht uur slaap is toch echt voldoende. De volgende dag krijg ik een antwoord. Het blijkt dat de avonddienst in de woning van Paul tot 21:30 uur loopt. Voor die tijd moeten dus alle bewoners in bed liggen. „Voor meer uren heb ik geen geld,” legt de teammanager uit………

De naam van Paul is gefingeerd.

Michiel Vermaak, 23 mei 2014