Margot en haar appartement

Eindelijk is het zo ver! Margot krijgt een eigen appartementje! Het appartement van Margot is van alle gemakken voorzien. Het is een van de 10 appartementen in het gebouw. In het 11^de appartement zit de begeleiding. Margot heeft haar eigen badkamer en keukentje. Ze is apentrots. Ook haar ouders zijn heel erg blij. Wie had dat nou gedacht; Margot in haar eigen appartementje? Sinds Margot uit huis is heeft ze in een woning met anderen cliënten van de instelling gewoond. Margot is begin 30 en heeft een lichte verstandelijke beperking. Ze werkt 4 dagen per week met veel plezier bij een tuincentrum in het dorp. Jaren geleden was er sprake van nieuwbouw en de ouders van Margot hebben haar daar toen snel voor ingeschreven. En nu hangen de slingers en gaat Margot voor de eerste nacht ook echt alleen slapen in haar appartement. Iedereen is blij.

De bel

Een paar maanden later zijn er toch problemen. Margot belt de leiding steeds via het interne belsysteem. Ze zegt dan vaak niks maar blijft wel aan de lijn. De begeleiding wil van mij weten of ze de bel van Margot mogen uitzetten als ze te veel belt. Ze houdt de lijn bezet voor andere bewoners. Het uitzetten van de bel moet ook iets met de Wet Zorg en Dwang te maken hebben weten de begeleiders gelukkig. De Wet Zorg en Dwang beschermt de grondrechten van personen die gebruik maken van de langdurige zorg. Als zorgverleners geven we zorg maar mogen we niet zomaar iemand beperken in zijn vrijheid. Daar moeten we een zorgvuldige afweging over maken. Hoe je dat zorgvuldig doet staat beschreven in de wet.

Nabijheid

Hoe mooi het appartement ook is, ik denk dat er meer aan de hand is dan alleen een belprobleem. Margot kan toch niet helemaal goed omgaan met de zelfstandigheid is mijn gedachte. Ze heeft misschien gewoon meer nabijheid nodig? Na weer een paar weken kom ik haar moeder tegen. Margot gaat nu elke avond samen koken en eten met de begeleiding en twee andere bewoners van het appartementencomplex begrijp ik van haar. Ondanks dat belt ze nog regelmatig naar de leiding als ze alleen is in haar appartement. Moeder verzucht; ”Het is misschien toch niet zo ideaal, een eigen appartementje, We hebben haar toch weer overschat, Margot staat weer op de wachtlijst voor een groepswoning”. Ik probeer het leed wat te verzachten; “Het ook gewoon nodig en goed, ondanks dat het niet zo gaat als gehoopt, om dingen uit te proberen”.