Hoe de wind waait…
Mo is 7 jaar. Hij scharrelt door de klas als ik hem door de het raam van de deur observeer samen met zijn moeder. Zijn moeder maakt zich erg veel zorgen.
Mo kan zo lief zijn ondanks zijn autisme. Hij knuffelt niet of zo en van veel interactie is ook geen sprake, maar hij vermaakt zichzelf wel en is erg gemakkelijk in de omgang. Hij gaat gezellig mee op uitstapjes en trekt zich niet veel aan van zijn omgeving. Hij eet goed, slaapt goed en maakt eigenlijk nergens een punt van. Hij lijkt alles wel prima te vinden zolang hij zijn touwtjes en stukjes stof heeft waar hij mee kan wapperen voor zijn gezicht.
Alleen soms, zomaar opeens uit het niks, begint hij hard op zijn hand te bijten en hard te jammeren. Moeder en begeleiding hebben alles geprobeerd om uit te zoeken waardoor hij dat opeens doet. Begeleiding maakt zich erg veel zorgen en heeft al geopperd of hij geen galstenen zou kunnen hebben waar hij pijnaanvallen van heeft. Als hij in de buurt van een begeleider of ander kind is dan kan hij ook naar de arm van diegene die vlakbij hem is grijpen en die hard bijten. Dat is natuurlijk helemaal ongewenst en daarom wordt hij nu apart begeleid. Soms heeft hij dagen dat hij helemaal niet bijt en er niks aan de hand lijkt te zijn. Andere dagen heeft hij het een paar keer per uur.
Omdat men echt niet weet waardoor de aanvallen komen heeft men van alles al uitgeprobeerd. Medicatie, andere begeleidingsstijlen, andere communicatievormen diverse medische onderzoeken om lichamelijke problemen uit te sluiten waaronder een MRI onder narcose en een onderzoek onder narcose bij de tandarts. Allemaal zonder aanwijzingen voor problemen die het gedrag kunnen verklaren. Omdat ik het ook niet zo goed weet, bespreken we dat een optie nog is om video-opnames te maken om nog beter te kunnen observeren of er misschien toch een aanleiding is buiten hemzelf die dit gedrag zou kunnen verklaren en die wij niet doorhebben.
Een aantal weken later hoor ik dat ze eindelijk weten waardoor Mo zo onrustig wordt. Op de video hoorden ze tijdens een “aanval” van Mo, in de verte en heel zacht, een vliegtuig overkomen. Dat was het dus! Mo werd angstig van het geluid van het vliegtuig dat de mensen om hem heen niet bewust hoorden.
De aanvliegroute was, vanwege de windrichting, niet heel erg vaak gebruikt maar als hij gebruikt werd dan was Mo onrustig. Men houdt nu rekening met de windrichting en zet hem bij de verkeerde windrichting een koptelefoon op.
