Pieper

We weten niet hoe oud ze is. Ze komt elke twee weken vanuit de stad met de bus naar het dorp en loopt dan naar het terrein. Dat is een flinke wandeling. Ze is klein van formaat maar haar liefde voor haar zoon en haar betrokkenheid bij hem zijn enorm. We berekenen dat ze minstens 75 jaar zou moeten zijn.

Ze weigert om een taxi te nemen vanuit het dorp of vanuit de stad. Ze zegt zelf het geld daar niet voor te hebben en het geld van haar zoon gebruiken wil ze niet. Vroeger kwam haar zoon eens per twee weken bij haar op visite totdat hij een keer overprikkeld raakte en zijn moeder met een koffietafel aanviel.
Dat was de tweede keer dat een soortgelijk incident plaatsvond en daarom werd besloten dat bezoekjes aan moeder niet veilig meer zouden zijn. Sindsdien komt ze elke twee weken naar hem toe.
De jaren hebben de reacties op elkaar steeds dieper ingesleten. De liefde voor haar zoon zit diep. En zijn loyaliteit jegens haar zit misschien nog wel dieper.
Ze is niet bang geworden voor haar zoon en ze wil nog steeds alleen zijn met hem. Wij schatten in dat over het terrein lopen met z’n tweetjes niet helemaal zonder risico is. Haar zoon kan soms nog steeds boos worden. Zelf weigert ze een noodpieper mee te nemen. “Het is mijn zoon en als hij me doodslaat dan is dat maar zo,” is haar antwoord als we het vragen. Maar dat is natuurlijk iets te kort door de bocht voor ons als hulpverleners.
Verschillende oplossingen passeren de revue. Het verbieden van het rondje lopen over het terrein is geen optie, daar is iedereen het over eens.
Haar zoon groeit zien we, misschien ook juist omdat hij niet elke twee weken meer naar zijn moeder gaat. Maar hij blijft klem zitten tussen de loyaliteit aan zijn moeder en de prikkels die zij hem geeft. Wij wegen de risico’s af.
Hij vind het ook spannend om alleen met zijn moeder over het terrein te lopen vertelt hij ons. We besluiten uiteindelijk om niet haar, maar hem de pieper mee te geven.
“Als het niet goed gaat mag je op de pieper drukken en dan komen we”. Hij glimt van trots en na twee jaar zie ik ze nog geregeld samen over het terrein lopen. Er is nooit meer wat gebeurd.