Papiervoorraad
Jules is tegen de 60 en heeft vanaf zijn 12de jaar in een instelling gewoond. Hij groeide tot zijn tweede jaar net zo gezond op als de meeste kinderen. Hij had alleen de pech om als twee-jarig kind een ernstige herseninfectie te krijgen als gevolg van de mazelen. Hij is matig verstandelijk beperkt en woont op het terrein van de instelling.
Jules kon vroeger erg agressief zijn als dingen onduidelijk waren of als er te veel druk op hem gelegd werd. Hij kon dan een hele huiskamer binnen de kortste keren verbouwen. De oudere medewerkers kunnen daar nog met veel emotie over praten.
Bij zijn dagbesteding is alles precies op hem aangepast. Hij versnippert papier en dat doet hij met verve in zijn eigen rustige tempo. Hij zit in een rustige hoek van het gebouw.
Jules komt aan de arm van zijn broer mijn spreekkamer binnen. Hij schuifelt naar mijn bureau en gaat stram in de stoel zitten met zijn grote lichaam. Een klein beetje speeksel loopt langs zijn linker mondhoek op zijn jas.
We hebben een gesprek waarbij Jules zo af en toe “ja” zegt terwijl hij naar beneden kijkt.
Bij mijn vraag wanneer hij voor het laatst echt boos was moet de broer lang nadenken. Jules zegt wat onduidelijk: “Lang geleden.”
Ondertussen glijdt mijn oog over de medicatielijst met twee verschillende antipsychotica, een benzodiazepine in de avond, een antidepressiva, een anti-epileptica die hij krijgt als stemmingsstabilisator, een cholesterolverlager alsmede een bloeddruk- en een bloedsuikerverlagend middel. Ik besluit maar eens met de gedragsdeskundige te gaan praten.
Ongeveer vier maanden later zit ik op de dagbesteding samen met de gedragsdeskundige tegenover de manager van de dagbesteding, de persoonlijk begeleider van Jules en een medewerker van de groep van Jules.
Jules is sneller in alles, dus ook met het versnipperen. Hij praat meer en is meer open horen we. Ook is hij wat afgevallen. Men is blij voor Jules dat er medicatie is afgebouwd maar men vraagt mij nu wel of ik een oplossing heb voor het feit dat de papiervoorraad op is en hij nu soms niks te doen heeft. Ik ga verder niet in op deze vraag.
Pas op weg naar buiten vraag ik me af in hoeverre men dit serieus bedoelde….
