White Yellow Cross

Gelukkig heeft de airco al een tijdje aangestaan voordat ik de ruimte betreed. De temperatuur is binnen nu vol te houden. Ik ga op een stoel aan een van de twee tegen elkaar geschoven tafels zitten die midden in de kamer staan en klap mijn laptopje open. 

Omdat ik een goede vriend op Sint Maarten ging bezoeken, had ik het White Yellow Cross gevraagd of ze mogelijk interesse hadden als ik een dag op zijn “Jouw Dokter’s” een aantal van hun bewoners/cliënten zou zien. Om eerlijk te zijn omdat ik gewoon heel nieuwsgierig was hoe de situatie van de verstandelijk beperkten in dit deel van ons koninkrijk zou zijn. Gelukkig waren ze meteen enthousiast bij het White Yellow Cross en daarom zit ik hier nu, met buiten deze koele kamer tropische temperaturen in dit verre stukje Nederlands koninkrijk. Renske de “social worker”, Petra, “head of the daycare” en nurse Ann gaan ook aan tafel zitten. Vrijwel direct nadat we zijn gaan zitten komt Franny al binnen. Franny gaat op de stoel naast me zitten en kijkt me een beetje van onder haar wenkbrauwen aan terwijl ze zich van me afwendt. Franny is een jonge vrouw van midden twintig waarvan ik al veel weet door de voorbereidingsformulieren die ik vanuit St. Maarten in Nederland heb kunnen lezen.

“Hello Franny, how are you?” begin ik. Franny zegt niets terug en pas als Petra een hand op haar schouder legt en vriendelijk aan haar vraagt of ze de vraag van de dokter wil beantwoorden, mompelt ze bijna onhoorbaar en mij niet aankijkend iets wat waarschijnlijk “oké” moet betekenen.

Tijdens het verloop van het gesprek begint ze steeds iets meer te spreken alhoewel dit nog steeds heel zacht gaat. Franny heeft een zeer traumatische jeugd gehad en zou een aantal jaren geleden een psychose hebben gehad met vooral auditieve hallucinaties. Ze woont nu permanent bij het White Yellow Cross en het gaat steeds beter met haar, alhoewel ze erg veel last lijkt te hebben van haar medicatie. De psychiaters hebben haar met de indicatie “schizofrenie” destijds voortvarend “in de antipsychotica gezet” inclusief de nodige medicatie tegen de bijwerkingen daar weer van.  Tijdens het gesprek vertelt Franny over de stemmen die ze nog hoort. Het zijn bij goed navragen uitsluitend vriendelijke vrouwenstemmen die haar ook nog eens helpen. Ze is niet bang voor de stemmen en ook nog nooit geweest. De stemmen hebben de namen van andere cliënten. Precies die cliënten die zelf niet kunnen praten. 

Mijn voorlopige advies is om te kijken of er wat van de medicatie af kan. “Je weet het nooit zeker maar geregeld is een “psychose” bij iemand met een verstandelijke beperking eerder een reactieve- oftewel een  overprikkelings-psychose in plaats van dat het een onderdeel is van een ziekte zoals schizofrenie. Vroeger had je hier ook een ander naam voor, de psychose debilitas. “Maar dat klinkt wel erg onaardig.” leg ik uit. “Medicatie is na de eerste onrust meestal vooral een vertragende factor voor herstel. Structuur en duidelijkheid zijn uiteindelijk het beste medicijn”

Eigenlijk verschilt er niet zo veel met de situatie in Nederland alleen is de temperatuur wel een stuk hoger.

De namen zijn gefingeerd