“Multicultidisciplinair”

Emre woont aan de rand van de grote stad in een woning van onze organisatie. Ik mag Emre graag. Niet in de laatste plaats omdat hij zich in een relatief korte tijd de Nederlandse taal heeft eigen gemaakt en zo op zijn plek lijkt te zijn bij ons.

Hij komt elke doordeweekse dag met het busje naar het terrein. Daar werkt hij in de soos en zorgt hij voor de koffie. Emre zie ik elke week zeker twee keer.

Het is vaste prik dat hij op maandagochtend komt vertellen hoe zijn weekend was en wat er de rest van de week gaat gebeuren. Op vrijdagmiddag komt hij dan, nadat de diëtiste zijn gewicht heeft gemeten, buitengewoon vrolijk aan mij vertellen dat hij zes kilo is afgevallen. Als ik mijn deur open heb staan, maakt het daarbij niet uit of ik net aan de telefoon zit of iets met iemand aan het bespreken ben. Hij komt binnenlopen, roept opgewonden dat hij zes kilo is afgevallen en is weer verdwenen.

Gelukkig valt hij niet echt elke week zes kilo af. Zijn gewicht is stabiel en zelfs een paar kilo afgenomen in het afgelopen jaar.

Vorig jaar was de constante toename in gewicht van Emre onze grote frustratie. Wat we ook deden, diëten, afspraken met zijn werk, extra bewegen, hij bleef maar aankomen. Een somatische oorzaak konden we niet vinden voor zijn overgewicht. We hebben diverse keren met alle disciplines bij elkaar gezeten: diëtist, fysiotherapeut, pedagoog, persoonlijk begeleider, teammanager, praktijkverpleegkundige. Alles zonder bevredigend resultaat.

Op een gegeven moment kreeg ik (op een verontwaardigde toon) te horen van zijn begeleiders dat ze het vermoeden hadden dat zijn moeder, ondanks uitleg en briefjes met zijn dieet, hem toch alles gaf wat hij vroeg. 

Een paar weken later zaten we rond de tafel. Moeder, Emre, de neef van Emre als vertaler, de diëtist en zijn persoonlijk begeleider. In het gesprek bleek dat moeder eigenlijk geen ‘nee’ tegen Emre kon zeggen als hij om eten vroeg. Dat was niet alleen omdat ze zoveel van Emre houdt. Er speelde namelijk nog wat mee. Emre was na het overlijden van zijn vader een aantal jaren geleden de oudste man in huis geworden. Ik begreep van de neef van Emre dat moeder het daarom nog moeilijker vond om ‘nee’ te zeggen tegen Emre. De oudste man in huis mag het nu eenmaal aan niks ontbreken. 

We hebben afgesproken dat als Emre om meer eten vraagt, moeder mij de schuld mag geven als ze weigert. In onze zorg is multidisciplinair werken essentieel om goede zorg te kunnen leveren. Familie hoort ook bij dat multidisciplinaire team, in het bijzonder als er culturele verschillen zouden kunnen meespelen.

De naam is gefingeerd

Eerder gepubliceerd op mednet 15 juni 2012